Henüz vakit çok erken!
Sadece gözlerimin etrafında birkaç çizgi var görünürde yaşlılık emaresi.Gençmişim daha
öyle diyorlar içimi göremeyenler, içimi bilemeyenler...
İstediğim birazcık daha zaman, birkaç yıl daha yeter bana aç gözlü değilim yaşama.
Geniş yataklarda yumuşak yastığım vardı başımın altında ama ben hiçkimsenin göğsünde
uyumadım anne.Evimizde sıcaktı kışın en soğuk günlerinde bile ama sıcacık bir omuza
başımı yaslamadım hiç...
Henüz ağlamadım şöyle hıçkıra hıçkıra,yada gülmedim kahkahalarla...
Belki konuşan kocaman bebeklerim vardı ama hiç uçurtmam olmadı çıtalarını çakıp
kuyruğuna mavi yıldızlar taktığım.
Bugün ölmek istemiyorum anne...
Güzel bir anı, bir anım daha olsun istiyorum.Hem ben hep karda ölmek isterim bilirsin
yazın ortasında ölüm yakışmaz ki bana.
Yine nefessiz kaldım bugün ama son günün moda lafını edeceğim teğet geçti kriz!
Henüz gitmediğim gidemediğim yollar var son yolumdan önce ve tutmam gereken sözler var,
eller var herşeyden önce.
İsyanımın tam sayfa ilanını görmem gerek,sonra yıkamalıyım aklımı arıtmalıyım dünden,
akıtmalıyım enjekte edilmiş zehri damarlarımdan ve sulamalıyım balkonumdaki çiçeklerimi.
Yok ben bugün ölmemeliyim anne...
Kavgam bitmedi henüz, müttefiksiz kaldım savaşımda.
Paslı kılıcımı bileyeceğim hem daha,mavileşeceğim biley taşımla...
Nilgün Vurgun
2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder