Sebebim
sandığım, yada tek bir sebebe sığdıramadığım binlerce acı, gittikçe
büyüyerek hatta devleşerek içine hapsediyor beni, benliğimi, ruhumu,
bedenimi…
Kocaman dikenli tellerle durmadan çevreliyor, her defasında çemberi daraltarak, nihayet yüreğime batarak…
Acı devleşiyor ismi korku oluyor, cismi yabancı.
Acı öldürüyor beni yavaş yavaş eriterek, yaralarımı kanırta kanırta deşerek.
Özlediklerim öldürüyor beni ,yalnızlık kuyusunda boğuluyorum
Kilometrelerce ötelerde öldürüyor, yollara saçılmış umutlarım,
Ölüyorum…
NİLGÜN VURGUN
30 Haziran 2010, 00:07

Hiç yorum yok:
Yorum Gönder